W El Calafate spotkalismy kilku Polakow. Zaskakujaco duzo Polakow...
Magda i Jarek - para, ktora wlasnie wraca ze Szkocji do Polski. Odrobine naokolo... ;) Umowilismy sie z nimi za kilka dni w Salcie na polnocy Argentyny, bedziemy przez jakis czas razem podrozowac, byc moze takze przez Boliwie.
Magda i Przemek - kolejna para, ktora wlasnie przeprowadza sie z Australii do Europy, rowniez naokolo. To bardzo doswiadczeni podroznicy, w drodze juz od 13 miesiecy. Polecam ich bloga - bardzo fajne opisy i zdjecia. Jest znacznie bardziej profesjonalny niz ten ;) Przyszlym i obecnym podroznikom polecam tez szczegolnie sekcje ich bloga dotyczaca finansowania podrozy. Daje do myslenia. Adres bloga: http://careerbreak.wordpress.com/
(Pan?) Jurek - ktory zabronil mowic do siebie per "Pan". Po 50-tce, dluga siwa broda, klimat bardzo krakowsko-bieszczadzki, jeden z ojcow zalozycieli krakowskiego pubu "Singer". Bardzo doswiadczony podroznik, dlugo by wymieniac gdzie juz byl, wiekszosc miejsc na stopa, z zasada oszczedzania jak najwiekszej ilosci pieniedzy. Udowadnia, ze mozna podrozowac naprawde bardzo tanio. Supersympatyczny!
Tajemnicza Ela - studentka 4-tego roku medycyny, niewielemowiaca, podrozuje sama. Wybiera sie wlasnie zdobywac Aconcague (6962mnpm) - najwyzszy szczyt Ameryki Poludniowej!
Spedzilismy razem dwie noce przy grillu, Quilmesie (cerveza) i wielogodzinnych rozmowach o podrozach i nie tylko. Pozniej kazdy pojechal w swoja strone...
Przy tych ludziach mozna naprawde poczuc sie zaledwie niedzielnym turysta, a nie zadnym podroznikiem... Mocno namawiali na podroz przez Azje, ponoc jest jeszcze ciekawiej niz w Ameryce Poludniowej... Hmmmm...
A w miedzyczasie polecielismy z El Calafate przez Bariloche do Buenos Aires, gdzie wsiedlismy w autobus i w nocy dojechalismy do Cordoby. Znowu jest goraco nie do wytrzymania...
środa, 27 stycznia 2010
wtorek, 26 stycznia 2010
El Calafate - Perito Moreno
WODA...
...przybiera w ciagu jednego dnia wiele roznych postaci!
Moze uprzykrzyc dzien w postaci ciagle padajacego deszczu i chmur...
i zabierajac duzo kolorow zdjeciom!
Ale moze tez byc widoczna jednoczesnie jako jezioro, chmura, czapa sniegu oraz malutki strumien splywajacy z gory:
Woda doskonale rozszczepia swiatlo.
Wystepuje w postaci pojedynczych kropli.
Albo gromady kropli.
Kropla wody spadajac tworzy wiele malych kropelek...
Wieksza woda natomist...
...moze przyjac forme ciagle poruszajacej sie GORY LODU...
Perito Moreno jest najwiekszym lodowcem splywajacym z patagonskiego pola lodowcowego, lezy ok 80 km od El Calafate. Ma 4 do 6 km szerokosci i ok 30 km dlugosci, wysokosc 40 do 60 metrow. Pole lodowcowe z ktorego splywa ma 50 km szerokosci i 350 km dlugosci. Perito Moreno porusza sie z predkoscia ok 15 cm na dobe. Lodowiec przecina w polowie jedna z odnog jeziora Lago Argentina, od czasu do czasu docierajac na jej drugi brzeg tworzy tame. Wowczas wody jeziora z jednej strony podnosza sie o kilka metrow, zatapiajac okolice. Pod lodowcem tworza sie strumienie wody, podcinajac go. Lodowiec zapada sie i przepuszcza wode. Cykl taki powtarza sie co kilka lat, ostatnio w 1988, 2004 i w 2008 roku.
Na lodowiec mozna wejsc z biurem podrozy Hielo Aventura. W El Calafate jest mnostwo biur podrozy, ktore sprzedaja wycieczki po lodowcu - wszystko to sa wycieczki organizowane wlasnie przez Hielo. Ceny wszedzie sa takie same, wiec nie ma roznicy gdzie sie kupi. Dostepne z Hielo opcje: "Minitrekking" - zawiera wycieczke statkiem, krociotki trekking przez las, obserwacje lodowca ze zbudowanych po drugiej stronie jeziora platform i ok 1,5h na lodowcu (to nasza wycieczka) - za ok 360 PLN (450 ARG). Jest tez "Big Ice" za ok 530 PLN, rozni sie tym, ze spacer po lodowcu trwa 4h, w tym jest wspinanie sie z czekanami. Mozna tez wykupic rozne alternatywne wycieczki, ale zawieraja one tylko statek i ogladanie lodowca z platform, wiec zdecydowanie polecam jedna z tych dwoch z wejsciem na lod. Dodatkowo zawsze placi sie za wstep do parku, rownowartosc 60 PLN.
Lodowiec dynamicznie rozpada sie...
A wody jeziora pod wplywem uderzen lawiny lodu faluja...
Struktura zamarznietej wody przybiera najprzerozniejsze formy.
Woda potrafi przemoczyc wrobla.
Ale tez unosi statki.
Zamarznieta woda doskonale chlodzi Whiskey :)
Ludzkie cialo tez sklada sie w wiekszosci z wody...
A wszystko to... H2O.
;)
...przybiera w ciagu jednego dnia wiele roznych postaci!
Moze uprzykrzyc dzien w postaci ciagle padajacego deszczu i chmur...
i zabierajac duzo kolorow zdjeciom!
Ale moze tez byc widoczna jednoczesnie jako jezioro, chmura, czapa sniegu oraz malutki strumien splywajacy z gory:
Woda doskonale rozszczepia swiatlo.
Wystepuje w postaci pojedynczych kropli.
Albo gromady kropli.
Kropla wody spadajac tworzy wiele malych kropelek...
Wieksza woda natomist...
...moze przyjac forme ciagle poruszajacej sie GORY LODU...
Perito Moreno jest najwiekszym lodowcem splywajacym z patagonskiego pola lodowcowego, lezy ok 80 km od El Calafate. Ma 4 do 6 km szerokosci i ok 30 km dlugosci, wysokosc 40 do 60 metrow. Pole lodowcowe z ktorego splywa ma 50 km szerokosci i 350 km dlugosci. Perito Moreno porusza sie z predkoscia ok 15 cm na dobe. Lodowiec przecina w polowie jedna z odnog jeziora Lago Argentina, od czasu do czasu docierajac na jej drugi brzeg tworzy tame. Wowczas wody jeziora z jednej strony podnosza sie o kilka metrow, zatapiajac okolice. Pod lodowcem tworza sie strumienie wody, podcinajac go. Lodowiec zapada sie i przepuszcza wode. Cykl taki powtarza sie co kilka lat, ostatnio w 1988, 2004 i w 2008 roku.
Na lodowiec mozna wejsc z biurem podrozy Hielo Aventura. W El Calafate jest mnostwo biur podrozy, ktore sprzedaja wycieczki po lodowcu - wszystko to sa wycieczki organizowane wlasnie przez Hielo. Ceny wszedzie sa takie same, wiec nie ma roznicy gdzie sie kupi. Dostepne z Hielo opcje: "Minitrekking" - zawiera wycieczke statkiem, krociotki trekking przez las, obserwacje lodowca ze zbudowanych po drugiej stronie jeziora platform i ok 1,5h na lodowcu (to nasza wycieczka) - za ok 360 PLN (450 ARG). Jest tez "Big Ice" za ok 530 PLN, rozni sie tym, ze spacer po lodowcu trwa 4h, w tym jest wspinanie sie z czekanami. Mozna tez wykupic rozne alternatywne wycieczki, ale zawieraja one tylko statek i ogladanie lodowca z platform, wiec zdecydowanie polecam jedna z tych dwoch z wejsciem na lod. Dodatkowo zawsze placi sie za wstep do parku, rownowartosc 60 PLN.
Lodowiec dynamicznie rozpada sie...
A wody jeziora pod wplywem uderzen lawiny lodu faluja...
Struktura zamarznietej wody przybiera najprzerozniejsze formy.
Woda potrafi przemoczyc wrobla.
Ale tez unosi statki.
Zamarznieta woda doskonale chlodzi Whiskey :)
Ludzkie cialo tez sklada sie w wiekszosci z wody...
A wszystko to... H2O.
;)
sobota, 23 stycznia 2010
Koty
W El Chalten byly koty, jak tylko otwieralismy okno zaraz wskakiwaly do srodka chcac sie schowac przed wiatrem. Wiem, ze czytaja to takze milosnicy kotow - stad ten wpis i kilka fotek :)
I na koniec:
Zdjec z lodowca Perito Moreno nie zdaze teraz wrzucic, wiec pojawia sie niestety dopiero jutro/pojutrze.
I na koniec:
Zdjec z lodowca Perito Moreno nie zdaze teraz wrzucic, wiec pojawia sie niestety dopiero jutro/pojutrze.
El Chalten - Cerro Torre, Fitz Roy
El Chalten ("ognisty szczyt") jest mala gorska wioska na polnocy parku narodowego Los Glaciares, w Patagonii, na poludniu Argentyny. Lezy na wysokosci 400 mnpm. Bezposrednio w tej miejscowosci zaczynaja sie wszystkie okoliczne szlaki turystyczne, prowadzace w gory. Najslynniejsza i najwyzsza z gor lezacych w okolicy jest Fitz Roy (3405m), nazwana za kapitanem statku "Beagle", ktorym Karol Darwin plywal po okolicach zanim dotarl na Galapagos. Do poczatku tego wieku myslano ze Fitz Roy jest wulkanem - gdyz szczyt gory permanentnie ukryty jest w chmurach, bardzo rzadko odslaniajac sie w pelni.
Do El Chalten dotalismy poznym popoludniem, nie mielismy noclegu, lal deszcz. Przez 2h blakalismy sie od hostelu do hostelu, wszedzie bylo pelno. Turysci ciagna tu masowo z El Calafate. W koncu znalezlismy nocleg w 2-krotnie drozszej hosterii (cos pomiedzy hostelem a hotelem), nie mielismy wyjscia. El Chalten ostatnio bardzo dynamicznie sie rozwija, wszedzie nowe budowy kolejnych hosteli i hoteli, restauracyjek, biur podrozy i wypozyczalni sprzetu wspinaczkowego. Znalezlismy tez piekarnie z empanadami :)
===
Nastepnej nocy obudzilem sie dwa razy. Dwa razy z przerazenia.
Za pierwszym razem, poczatkowo myslalem ze to trzesienie ziemi - uslyszalem nieprzyjemny, glosny lomot, cos pomiedzy trzeszczeniem starych drzwi, a rykiem niedzwiedzia, regularnie sie powtarzajacy. Przewrocilem sie na drugi bok i przykrylem poduszka, zeby juz wiecej nie slyszec jak Grzechu chrapie... ;)
Za drugim razem to bylo trzesienie ziemi!
Niewyobrazalny trzask lamanego drewna, glosny nieregularny huk i szum, jakby gdzies obok przelewaly sie wody Iguassu! Zamkniete okno energicznie podskakiwalo we framudze, zaslony bujaly sie na boki, drzwi od lazienki otwieraly sie i zamykaly! Sciany trzesly sie, konstrukcja domu trzeszczala! Adrenalina uderzyla mocno, szybko wyrywajac mnie z polprzytomnego stanu. Uffff... to nie trzesienie ziemi...
TO HURAGAN!!!
Trwalo to kilkanascie minut! Stwierdzilem, ze konstrukcja budynku powinna wytrzymac, wiec mimo halasow usnalem.
Rano bylo podobnie, chociaz wiatr odrobine sie oslabil. Drzewa za oknem nienaturalnie powyginane, ogolnie panujacy halas wywolany przez kolejne fale wiatru. Grzechu wyszedl na papierosa, wrocil po kilkunastu sekundach stwiedzajac, ze juz dzis nigdzie sie nie zamierza wybierac.
Pomimo wiatru, pieknie swiecilo slonce, na parapet wskoczyl kot szukajac schronienia w srodku...
Na sniadaniu zobaczylismy, ze inni ludzie mimo wszystko wychodza, wiec i my sie na to zdecydowalismy. Wybralismy latwiejsza z dwoch tras, ktore planowalismy zrobic w gorach. Czapki, rekawiczki, kurtki z kapturem, ciezkie buty, pelne wyposazenie trekkingowe na trudne warunki. Wialo przez caly czas. W Tatrach stwierdziliby, ze to halny wieje i zamkneliby szlaki. Tutaj wieje tak podobno co drugi dzien. Na odchodnym powiedzielismy recepcjonistce, ze idziemy do Laguny Torre, zeby wiedzieli gdzie nas w razie czego szukac. I poszlismy.
Laguna Torre to jezioro powstale z wod lodowca splywajacego ze szczytu Cerro Torre, drugiej najslynniejszej gory w okolicy. Jezioro to powstalo, gdyz woda z lodowca nie mogla odplynac zablokowana przez morene czolowa tego lodowca, czyli wysokie na kilkadziesiat metrow zwalowisko kamieni i zwiru naniesione lata temu przez lodowiec.
Wiatr od lodowca towarzyszyl nam cala droge, czasem wiejac rownomiernie i jedynie (znacznie) utrudniajac nam marsz, a czasem nagle jego podmuchy, a wlasciwie "uderzenia", doslownie cofaly nas o kilka krokow. Czasem tylko dzieki okularom slonecznym bilismy w stanie cokolwiek widziec, zasypywani chmura kurzu, a czasem wody (skad ta woda?!).
Letnie slonce prazylo nas z gory, a jednoczesnie lodowate powietrze wdzieralo sie pod ubranie kazda mozliwa droga. Skrajnie nieprzyjemne warunki do maszerowania, chociaz kombinacja deszczu i takiego wiatru bylaby pewnie jeszcze gorsza...
Na poczatku szlaku, jeszcze w miescie, naszym oczom ukazal sie Fitz Roy, mimo ze szyt byl przykryty chmurami, tak dobra widocznosc spowodowala, ze ruch w miescie zamarl. Ludzie staneli i odwrocili sie w kierunku szczytu zadzierajac glowy. Zamarlismy i my. Po jakims czasie ruszylismy w dalsza droge w kierunku Cerro Torre.
Poczatkowo szlak byl lagodny, prowadzil glownie dolina polodowcowa.
W oddali z prawej widac Fitz Roya, szczyt oczywiscie w chmurach. Z lewej Cerro Solo, posrodku chmury, za ktorymi kryje sie nasz cel - Cerro Torre.
Fitz Roy - zblizenie.
Po 3 godzinach marszu dotarlismy na miejsce - przed nami w chmurach Cerro Torre i Laguna Torre w calej okazalosci. Wialo niemilosiernie, na szczescie jacys dobrzy ludzie zbudowali mur z kamieni, za ktorym sie schowalismy.
Tak jak tenisista podrzucajacy kilka razy przed serwem pileczke, aby w koncu w nia uderzyc i poslac na druga strone boiska, tak wiatr od lodowca powodowal na powierzchni jeziora regularne fale, aby od czasu do czasu uderzyc w nie (jeszcze) silniejszym podmuchem i wyrzucic na kilkadziesiat metrow w gore krople wody, ktore szybowaly dalej gdzies w glab doliny...
Fale rozbijaly sie o bryly lodu plywajace na powierzchni jeziora.
Grozne szczyty majaczyly w tle.
A ja probowalem leciec z wiatrem ;)
W drodze powrotnej, uslyszelismy za soba potezny huk, okazalo sie, ze z Cerro Solo oderwal sie kawal lodowca i spadl w dol ciagnac za soba lawine. Niestety spoznilem sie chwile ze zdjeciem podziwiajac widowisko.
W miedzyczasie zapuscilem brode ;)
===
El Chalten, dzien 2
Grzecha wykonczyl pierwszy dzien i przeziebienie. Mnie antybiotyk postawil na nogi. Od rana padal deszcz, bylo brzydko i zimno. Mimo wszystko poszedlem w gory, sam. Laguna de Los Tres, jezioro polodowcowe, powstale podobnie jak wczorajsze, tylko, ze lezace pod samym Fitz Royem. Trudniejsza trasa. 12 km w jedna strone, 750 metrow przewyzszenia. Poza przeszywajacym chlodem wiatrem od czasu do czasu padal deszcz, w wyzszych partiach gor takze grad. Bylo slisko i stromo. Czasami przylaczalem sie do innych turystow, ktorzy mieli akurat podobna trase i podobne tempo marszu, ale byly odcinki, gdzie nie bylo nikogo i przez ok. 2 godziny szedlem sam, z dusza na ramieniu, pamietajac ostrzezenia straznikow parku narodowego o grasujacych tu pumach. Niestety Fitz Roy sie nie pokazal, caly czas byl w chmurach.
Warunki marszu moznaby pewnie porownac do wspinaczni z Zakopanego na Giewont (podobny dystans, podobne przewyzszenie), pod koniec pazdziernika i w trakcie halnego... Marsz nie nalezal do najprzyjemniejszych, kilka razy chcialem zawrocic, ale dalem rade do konca, satysfakcja byla ogromna!!
W samym srodku tego zdjecia jest wzgorze, za ktorym kryje sie Laguna de Los Tres, tam doszedlem. Ostatnie przewyzszenie to ok. 400 metrow w pionie, po skalach do gory.
Widoki z trasy.
Morena czolowa lodowca. Wysokie na ok 200 metrow zwalowisko kamieni i zwiru.
Widok z gory na pokonana trase.
Laguna de Los Tres. W srodeczku zdjecia sa dwa czarne punkty - dwoch ludzi wspinalo sie na lodowiec. Wlasciwie to ich nie widac, bo pomniejszylem zdjecie... :/ W kazdym razie to ze ich nie widac, tez ukazuje skale zdjecia i wielkosc lodowca :)
Wracamy do El Calafate. Tam mamy jeszcze jeden dzien wrazen - wchodzimy na lodowiec Perito Moreno, potem lecimy do Buenos i zaraz jedziemy autobusem do Cordoby, a pozniej do Salty.
Do El Chalten dotalismy poznym popoludniem, nie mielismy noclegu, lal deszcz. Przez 2h blakalismy sie od hostelu do hostelu, wszedzie bylo pelno. Turysci ciagna tu masowo z El Calafate. W koncu znalezlismy nocleg w 2-krotnie drozszej hosterii (cos pomiedzy hostelem a hotelem), nie mielismy wyjscia. El Chalten ostatnio bardzo dynamicznie sie rozwija, wszedzie nowe budowy kolejnych hosteli i hoteli, restauracyjek, biur podrozy i wypozyczalni sprzetu wspinaczkowego. Znalezlismy tez piekarnie z empanadami :)
===
Nastepnej nocy obudzilem sie dwa razy. Dwa razy z przerazenia.
Za pierwszym razem, poczatkowo myslalem ze to trzesienie ziemi - uslyszalem nieprzyjemny, glosny lomot, cos pomiedzy trzeszczeniem starych drzwi, a rykiem niedzwiedzia, regularnie sie powtarzajacy. Przewrocilem sie na drugi bok i przykrylem poduszka, zeby juz wiecej nie slyszec jak Grzechu chrapie... ;)
Za drugim razem to bylo trzesienie ziemi!
Niewyobrazalny trzask lamanego drewna, glosny nieregularny huk i szum, jakby gdzies obok przelewaly sie wody Iguassu! Zamkniete okno energicznie podskakiwalo we framudze, zaslony bujaly sie na boki, drzwi od lazienki otwieraly sie i zamykaly! Sciany trzesly sie, konstrukcja domu trzeszczala! Adrenalina uderzyla mocno, szybko wyrywajac mnie z polprzytomnego stanu. Uffff... to nie trzesienie ziemi...
TO HURAGAN!!!
Trwalo to kilkanascie minut! Stwierdzilem, ze konstrukcja budynku powinna wytrzymac, wiec mimo halasow usnalem.
Rano bylo podobnie, chociaz wiatr odrobine sie oslabil. Drzewa za oknem nienaturalnie powyginane, ogolnie panujacy halas wywolany przez kolejne fale wiatru. Grzechu wyszedl na papierosa, wrocil po kilkunastu sekundach stwiedzajac, ze juz dzis nigdzie sie nie zamierza wybierac.
Pomimo wiatru, pieknie swiecilo slonce, na parapet wskoczyl kot szukajac schronienia w srodku...
Na sniadaniu zobaczylismy, ze inni ludzie mimo wszystko wychodza, wiec i my sie na to zdecydowalismy. Wybralismy latwiejsza z dwoch tras, ktore planowalismy zrobic w gorach. Czapki, rekawiczki, kurtki z kapturem, ciezkie buty, pelne wyposazenie trekkingowe na trudne warunki. Wialo przez caly czas. W Tatrach stwierdziliby, ze to halny wieje i zamkneliby szlaki. Tutaj wieje tak podobno co drugi dzien. Na odchodnym powiedzielismy recepcjonistce, ze idziemy do Laguny Torre, zeby wiedzieli gdzie nas w razie czego szukac. I poszlismy.
Laguna Torre to jezioro powstale z wod lodowca splywajacego ze szczytu Cerro Torre, drugiej najslynniejszej gory w okolicy. Jezioro to powstalo, gdyz woda z lodowca nie mogla odplynac zablokowana przez morene czolowa tego lodowca, czyli wysokie na kilkadziesiat metrow zwalowisko kamieni i zwiru naniesione lata temu przez lodowiec.
Wiatr od lodowca towarzyszyl nam cala droge, czasem wiejac rownomiernie i jedynie (znacznie) utrudniajac nam marsz, a czasem nagle jego podmuchy, a wlasciwie "uderzenia", doslownie cofaly nas o kilka krokow. Czasem tylko dzieki okularom slonecznym bilismy w stanie cokolwiek widziec, zasypywani chmura kurzu, a czasem wody (skad ta woda?!).
Letnie slonce prazylo nas z gory, a jednoczesnie lodowate powietrze wdzieralo sie pod ubranie kazda mozliwa droga. Skrajnie nieprzyjemne warunki do maszerowania, chociaz kombinacja deszczu i takiego wiatru bylaby pewnie jeszcze gorsza...
Na poczatku szlaku, jeszcze w miescie, naszym oczom ukazal sie Fitz Roy, mimo ze szyt byl przykryty chmurami, tak dobra widocznosc spowodowala, ze ruch w miescie zamarl. Ludzie staneli i odwrocili sie w kierunku szczytu zadzierajac glowy. Zamarlismy i my. Po jakims czasie ruszylismy w dalsza droge w kierunku Cerro Torre.
Poczatkowo szlak byl lagodny, prowadzil glownie dolina polodowcowa.
W oddali z prawej widac Fitz Roya, szczyt oczywiscie w chmurach. Z lewej Cerro Solo, posrodku chmury, za ktorymi kryje sie nasz cel - Cerro Torre.
Fitz Roy - zblizenie.
Po 3 godzinach marszu dotarlismy na miejsce - przed nami w chmurach Cerro Torre i Laguna Torre w calej okazalosci. Wialo niemilosiernie, na szczescie jacys dobrzy ludzie zbudowali mur z kamieni, za ktorym sie schowalismy.
Tak jak tenisista podrzucajacy kilka razy przed serwem pileczke, aby w koncu w nia uderzyc i poslac na druga strone boiska, tak wiatr od lodowca powodowal na powierzchni jeziora regularne fale, aby od czasu do czasu uderzyc w nie (jeszcze) silniejszym podmuchem i wyrzucic na kilkadziesiat metrow w gore krople wody, ktore szybowaly dalej gdzies w glab doliny...
Fale rozbijaly sie o bryly lodu plywajace na powierzchni jeziora.
Grozne szczyty majaczyly w tle.
A ja probowalem leciec z wiatrem ;)
W drodze powrotnej, uslyszelismy za soba potezny huk, okazalo sie, ze z Cerro Solo oderwal sie kawal lodowca i spadl w dol ciagnac za soba lawine. Niestety spoznilem sie chwile ze zdjeciem podziwiajac widowisko.
W miedzyczasie zapuscilem brode ;)
===
El Chalten, dzien 2
Grzecha wykonczyl pierwszy dzien i przeziebienie. Mnie antybiotyk postawil na nogi. Od rana padal deszcz, bylo brzydko i zimno. Mimo wszystko poszedlem w gory, sam. Laguna de Los Tres, jezioro polodowcowe, powstale podobnie jak wczorajsze, tylko, ze lezace pod samym Fitz Royem. Trudniejsza trasa. 12 km w jedna strone, 750 metrow przewyzszenia. Poza przeszywajacym chlodem wiatrem od czasu do czasu padal deszcz, w wyzszych partiach gor takze grad. Bylo slisko i stromo. Czasami przylaczalem sie do innych turystow, ktorzy mieli akurat podobna trase i podobne tempo marszu, ale byly odcinki, gdzie nie bylo nikogo i przez ok. 2 godziny szedlem sam, z dusza na ramieniu, pamietajac ostrzezenia straznikow parku narodowego o grasujacych tu pumach. Niestety Fitz Roy sie nie pokazal, caly czas byl w chmurach.
Warunki marszu moznaby pewnie porownac do wspinaczni z Zakopanego na Giewont (podobny dystans, podobne przewyzszenie), pod koniec pazdziernika i w trakcie halnego... Marsz nie nalezal do najprzyjemniejszych, kilka razy chcialem zawrocic, ale dalem rade do konca, satysfakcja byla ogromna!!
W samym srodku tego zdjecia jest wzgorze, za ktorym kryje sie Laguna de Los Tres, tam doszedlem. Ostatnie przewyzszenie to ok. 400 metrow w pionie, po skalach do gory.
Widoki z trasy.
Morena czolowa lodowca. Wysokie na ok 200 metrow zwalowisko kamieni i zwiru.
Widok z gory na pokonana trase.
Laguna de Los Tres. W srodeczku zdjecia sa dwa czarne punkty - dwoch ludzi wspinalo sie na lodowiec. Wlasciwie to ich nie widac, bo pomniejszylem zdjecie... :/ W kazdym razie to ze ich nie widac, tez ukazuje skale zdjecia i wielkosc lodowca :)
Wracamy do El Calafate. Tam mamy jeszcze jeden dzien wrazen - wchodzimy na lodowiec Perito Moreno, potem lecimy do Buenos i zaraz jedziemy autobusem do Cordoby, a pozniej do Salty.
Subskrybuj:
Posty (Atom)